Monday 30 March, 2009

A CA LA ROSA

Lletra i música: OSCAR BRIZ

a ca la Rosa
dines i sopes
la porta sempre és oberta al viatger

herbasana i farigola
a la balconada creixen quasi sense voler

què dolç és ser acollit
quan voles ben lluny del teu niu
que et donen refugi siga hivern o estiu

a ca la Rosa
llençols i llibres
tot el que necessites als peus del Montjuic

la gent del barri
els bars i les tendes
tot esdevé familiar a poc d'estar allí
és tan reconfortant saber
que mai no et deixen al carrer
encara que no hi ha gaire lloc
i dones quefer

si quan viatges
mai no te'n manca
de gent hospitalària que t'obri camí

aleshores
potser entengues
que ser hospitalari és tan humà com el vi

què dolç és ser acollit
quan voles ben lluny del teu niu
que et donen refugi
siga hivern o estiu

a ca la Rosa
i a tantes altres

hem d'estar sempre agraïts


En casa de Rosa
Comes y cenas
La puerta siempre está abierta al viajero
Hierbabuena y albahaca
En el balcón crecen casi sin querer
Que dulce es ser acogido
Cuando vuelas lejos de tu nido
Y que te den refugio
Sea invierno o verano
En casa de Rosa
Sábanas y libros
Todo lo que necesitas
A los pies del Monjuic
La gente del barrio
Los bares y las tiendas
Todo se hace familiar
A poco de estar allí
Es tan reconfortante saber
Que nunca te dejan en la calle
Aunque no hay demasiado espacio
Y des quehacer
Si cuando viajas
Nunca te falta
Gente hospitalaria que te abre camino
Entonces tal vez entiendas
Que ser hospitalario es tan humano como el vino
Que dulce ser acogido
Cuando vuelas lejos de tu nido
Y que te den refugio
Sea invierno o verano
A la casa de Rosa
Y a muchas otras hemos de estar agradecidos

Lamette

Tuesday 24 March, 2009

Squattrinato, vagabondo e zitello.

El domingo la madre de un amigo, en un exabrupto de preocupación de esos que les pillan a las madres especialmente en estos tiempos, le dijo a su hijo que lo veìa " pobre, vagabundo y solterón" . No pude dejar de identificarme en esa definición , es más no pude dejar de pensar que la señora se equivocaba : su hijo tiene carro proprio y està en regla con sus papeleos pa la jubilacion, y eso por lo pobre serìa solo el principio, luego por lo vagabundo... ni hablar: señora su hijo se mueve adentro de la misma nación y casi siempre en las mismas tres ciudades, y bueno este amigo tiene novia ... que no lleven mucho, que èl estè un poco confudido y luego se pase de idiota con eso es algo que no puede dejar de hacer por su condición masculina. En fin, querida señora, usted se equivoca, esa persona de la cual usted habla soy yo .
No es ese hijo al cual quiere tanto, sino que la amiga que de repente duerme en su casa, señora, la chica aquella a la cual cocina todas las verduras y sirve sus sabrosos pasteles. Soy yo.
Mi cuenta en el banco es un puto desastre, es mas ya me dieron una tarjeta nueva hace meses y no la he activado aún.. total no me hace falta... lo que gano ya lo debía hace semanas, como si no fuera suficiente no tengo casa ... en esta ultima temporada de mi vida me despierto y me cuesta un rato de reconocimiento entender en que cuarto pasè la noche... sin contar que mi pasaporte dice que yo resido en mexico, mas segùn los mexicanos yo no soy otra cosa que una vil turista, y que de todas formas mi próxima salida de este país parece ser hacia oriente.... y pa acabarla de joder, dada mi edad, mi perfil sentimental y el vacío de mi cama en las noches y en las mañanas... solterona es un termino bastante apropriado pa mi condición en este momento de la vida...
A la vez debo de admitir que no me preocupo ... aun no .
No tener garantias de ningun tipo de repente da un poco de vertigo, pero a la vez, yo tampoco le tengo que garantizar nada a nadie... y eso me deja un aire muy fresco que respirar... por mucho tiempo vivì pensando que las cosas que me daban garantias me hacìan bien ... y bueno no considerè que hay que hacer updates, que las cosas pueden cambiar .... lleguè a un punto donde me habìa encerrado en un laberinto de jaulas...
no pude con eso y renunciè a todas las garantias... tampoco es que tubiera muchas, ahora que lo pienso.
pero bueno las dejè ir todas, las embarquè y las dejè ir...
y heme aquì : squattrinata, vagabonda e zitella!

Wednesday 18 March, 2009

Schifo.

Il presidente del Consiglio: "Sono otto settimane che non faccio un giorno di riposo"
"Lo faccio soltanto per senso di responsabilità. Ma sono disperato..."
Roma, lo sfogo di Berlusconi
"Fare il premier mi fa schifo"

Roma, lo sfogo di Berlusconi
"Fare il premier mi fa schifo"


Silvio Berlusconi
ROMA - Si dice "disperato". E torna a ripetere quanto il lavoro del politico gli "faccia schifo". Serata di svago per Silvio Berlusconi al teatro Quirino di Roma. Ieri sera tra il primo e il secondo atto il premier si concede un bagno di folla. "Sono otto settimane che non faccio un giorno di riposo" scherza nel foier con il pubblico. "Ma lei si diverte", lo punzecchia una signora. "No, a me non piace quello che faccio - replica il Cavaliere - lo faccio solo per senso di responsabilità. Mi fa schifo quello che faccio. Sono disperato...".

"Sono abituato a lavorare - riprende Berlusconi sorridendo - pensi che per 21 giorni non ho mai dormito due notti consecutive nello stesso letto". "E' stata una tourneè", ribatte un signore. "No - risponde il Cavaliere - perché in tourneè si recita sempre la stessa parte. Io ogni giorno devo invece cambiarla".

Non è la prima volta che Berlusconi tocca il tasto del "sacrificio" che gli costerebbe fare il lavoro del politico. Quello stesso che più volte ha sbeffeggiato pubblicamente, attaccando "i politici di professione", quelli "solo chiacchiere" e "niente fatti". Opponendoli a quelli come lui, gli uomini "del fare". Ricordando, con orgoglio, la sua ascesa imprenditoriale.

Sospirando quando, elenca le sue innumerevoli case al mare, dalla Sardegna ai Caraibi, che non si può "godere". Elencando minuziosamente i tempi sempre più stretti della sua giornata. "Dormo poche ore al giorno e il resto lavoro" ha ripetuto più volte. "Sono uno di voi" non perde occasione per dire ogni volta che si presenta davanti ad una platea di industriali. Uno di loro che però da 15 anni resta tenacemente attaccato a quel lavoro che, di tanto in tanto, dice di detestare. Ma di cui, evidentemente, non può fare a meno. "Ma solo per il bene degli altri". Ovviamente.



FUENTE : http://www.repubblica.it/

Wednesday 11 March, 2009

WHAT THE WORD NEEDS NOW




Utopía, el nuevo espectáculo de Leo Bassi

Leo Bassi presenta UTOPÍA
Desde 20 de enero en el Teatro Alfil de Madrid

Como el Fénix que renace de sus cenizas, la palabra Utopía ha vuelto a nuestro léxico político después de décadas de ostracismo. En el corto lapso de tiempo de unos meses, la caída del modelo económico ultraliberal y el descrédito total del sistema bancario que lo apoyaba ha creado un vacío ideológico que reabre el debate sobre la esencia de nuestra sociedad.

Este hecho, imprevisible cuando comencé a pensar en mi nuevo espectáculo, crea un marco sorprendente e inmejorable para apreciar la validez de los argumentos de la más ambiciosa de mis obras: UTOPÍA, un apología sin complejos de los verdaderos valores progresistas.
No creo que mi acierto al elegir este tema sea sólo atribuible a la suerte. Para mi el trabajo de un artista es saber escuchar a la sociedad, buscar en la realidad las energías que fluyen y utilizar esta fuerza para impactar al público, reivindicando el protagonismo del Arte en el debate político:Desde el "12 de Septiembre" que exploraba las razones del terrorismo, hasta La Revelación",espectáculo donde critico el oscurantismo de la Iglesia Católica y de los monoteísmos, he querido devolver al bufón su antiguo derecho a opinar.
UTOPIA

En UTOPÍA hay un argumento que me he ido formando a lo largo de estos últimos años: La falta de pasión de todos los partidos de la Izquierda institucionalizada, no solo en España sino en toda Europa. Un mundo burocratizado, profundamente aburrido en su "centrismo" y que no inspira nada a las nuevas generaciones creando una juventud huérfana de una esperanza política y sin rumbo y sin proyecto. No hay calamidad mas grande para una sociedad que el no saber apreciar el idealismo y la vitalidad de sus jóvenes.
Este deseo de castigar a los partidos "progres" tiene también otra causa, muy personal:
la increíble experiencia humana que he vivido desde 2006 como diana de las iras de los ultracatólicos y de la extrema derecha por mis posiciones ateas. En estos tres años he sufrido la intensidad del fervor y de la exaltación de estos grupos constatando la diferencia abismal entre la entrega de unos y la apatía rutinaria de los otros. Un desfase francamente preocupante cuando uno descubre el peligroso esperpento de esas ideologías. Para darse una idea basta leer el libro neocon-franquista del sr Aznar: "Carta a un joven español". En un cierto modo "¡Utopía!" nace como respuesta a las tesis históricas y políticas del líder de la FAES.
Pero a medida que he ido profundizando en la extraña postración de la izquierda actual, empezó a matizar mis acusaciones. Sin anticipar las sorpresas de la obra, he encontrado razones objetivas y poderes ocultos que han obrado con determinación para corromper y diluir los ideales que nacieron con LA ILUSTRACIÓN. Retomando el hilo de la verdadera historia de las utopías de los últimos dos siglos lo que quiero es romper el condicionalmente mental que nos hacer renunciar a nuestros sueños e indicar un camino para volver a creer en nuestra capacidad de cambiar las cosas.
Quiero mostrar que vivir sin utopía es mal vivir y, así, despertar en el público el deseo de nuevos sueños.
Hay también en UTOPIA propuestas concretas para un mundo mejor y hay ideas provocadoras, como la de poner en cuestión la utilización de la fecha cristiana del 2009 como tiempo universal, ofreciendo como alternativa el 74.300, datación de la primera obra de Arte encontrada en las paredes de cuevas. Un cambio no sólo justificado por el respeto a otras culturas,sino también como excelente lección de humildad que ayuda a poner en su auténtica perspectiva el largo camino de la humanidad.
El Tiempo y su percepción es un argumento que vuelve a menudo en el espectáculo.
Es evidente que la utopía no es sólo un proyecto político en un contexto filosófico, sino que tiene, intrínsecamente, otra dimensión a la cual alude su propio nombre "U - TOPIA": EL LUGAR QUE NO EXISTE. Simboliza un espacio temporal diferente donde la vida transcurre en términos mas afines a la poesía que a la física.
Por eso, el PAYASO DE LA CARA BLANCA, con su su sabiduría antigua, su intemporalidad y su magia, es el encargado de abrir la puerta de la utopía . Un ser que posee una gran autoridad natural pero que rechaza el poder y las riquezas porque es un revolucionario genuino y pide la Luna.

Algunos piensan que hacer un espectáculo cómico hablando de utopías y "metiendo caña" al sistema político es un despropósito cuando la función de la comicidad es más que todo hacer reír. Pero hay un público dispuesto a superar la risa convencional y a explorar todo su potencial filosófico como lo demuestra la aceptación actual de la figura del payaso y particularmente la del BUFÓN como símbolo de una revolución posible.

Lo que es seguro es que ¡UTOPÍA! sorprenderá por la frescura de sus ideas escénicas pero màs que todo, por su postura política sin complejos que anticipa con claridad la llegada de un nuevo HUMANISMO RELATIVISTA, mal que le pese a la caverna conservadora.







FUENTE: http://www.leobassi.com/

Tuesday 10 March, 2009

Aproximación

Somos dos
Para que queremos mas
Pensamos antes de matarnos

Íbamos hacia el cielo y al compás
Sabrá dios que pudo soltarnos
O soltarnos

Ardió el colchón
Donde tu y yo
Mojamos nuestros flacos huesos secos
Tiritando y un amor tan prieto y dulce
Como no pensé que habría algo tan dulce en tu voz

Y esto es solo una aproximación
Solo una aproximación
Solo una aproximación
Y esto es solo una aproximación
Solo una aproximación
Solo una aproximación

Quiérenos al destino quiérenos
Déjanos antes de acostarnos
Júntanos al camino júntanos
Otra vez antes de matarnos

Ardió el colchón donde tú y yo
Empapamos nuestros flacos huesos secos
Tiritando y un amor tan prieto y dulce
Como no pensé que habría algo tan dulce en tu voz

Y esto es solo una aproximación
Solo una aproximación
Solo una aproximación
Y esto es solo una aproximación
Solo una aproximación
Solo una aproximación


-Pereza-

Tuesday 3 March, 2009

the Quote of the Day

Read my lips
coz all they say is kiss kiss kiss


-Emiliana Torrini-